Казань, вторая часть (Kazan, deel 2)

Na enkele, drukke weken zal ik een grote sprong terug in de tijd maken. Onze reis naar Kazan is inmiddels al bijna vier weken geleden. Nu ik dit schrijf, zit ik in de trein naar onze volgende bestemming: Pskov. Terwijl we langs de door de zon verlichte datsja’s rijden en de BeeGees sfeer maken in deze muffe wagon, zal ik proberen om de gebeurtenissen van de afgelopen weken samen te vatten.
De tweede dag in Kazan begon al geweldig, toen onze mannelijke reisgenootjes ons cadeautjes kwamen brengen. De vorige avond hadden Lisa en ik een beetje zitten te speculeren, waarom de jongens toch zo lang weg bleven. Natuurlijk waren wij ook niet vergeten, dat het de volgende dag Internationale Vrouwendag zou zijn. Na deze verwennerij begonnen we ons drukke programma met een bezoek aan de nationale bibliotheek, die helaas dicht was. Ik heb vorige week van een Russische jongen geleerd, dat tegenover deze bibliotheek de universiteit van Kazan zit gevestigd, waar onder andere Tolstoj, Lenin en deze Russische jongen hadden gestudeerd.
Op weg naar het Kremlin ondervonden we de gevolgen van de dooi, die de vorige nacht had ingezet. Enkele meters voor ons vielen enorme massa’s sneeuw- en ijsbrokken van de vijfverdiepingen hoge gebouwen op straat en braken met een krakend geluid uit elkaar. We hielden een korte onderbreking bij een kerk, die ter ere van een bezoek van Peter de Grote aan Kazan was gebouwd. Na een hoge trap te hebben beklommen keken we uit over de besneeuwde stad. De kerk zelf was rustgevend, mooi. We konden even genieten van deze stilte en de iconen tot een Russisch vrouwtje een paar keer door het gebouw schreeuwde, dat we naar buiten moesten gaan. Onze volgende bezienswaardigheid was het museum over Tatarstan (de provincie, waar Kazan de hoofdstad van is). Ik vond dit echter niet heel bezienswaardig.
Toen we uit het museum liepen, zagen we een kolonne militairen. Inmiddels zijn we al gewend aan de enorme groepen dienstplichtigen, die we vaak genoeg tegen komen in de buurt van ons huis. Het NIP heeft onze mannelijke klasgenoten aangeraden om altijd een kopie van het paspoort mee te nemen, aangezien ze anders kunnen worden aangezien voor deserteurs. Dit keer vroegen Richard en Roel of wij met de militairen op de foto mochten voor Vrouwendag. Zo’n foto mocht natuurlijk ook niet missen na een bezoek aan Rusland.
Ons tweede bezoek aan het Kremlin begon bij de moskee, waarin een museum over de Islam zat gevestigd. Ondanks dat ik nog nooit een moskee had bezocht (zelfs niet in Marrakech), heeft het geen grote indruk op me gemaakt. In het museum hebben we een tijdje naar oude, voor ons onleesbare geschriften gekeken en geluisterd. In de gebedsruimte was niet veel te zien en helaas kon ik ook niet volgen wat een rondleider aan het vertellen was. Al met al was de buitenkant van de moskee mooier. In de kerk op het Kremlin was een stuk meer te zien. Geen plek was niet beschilderd. De muren en het plafond waren bedekt met pastelkleurige schilderijen en zelfs de ornamenten leken op de pilaren geschilderd te zijn. Op de enorme iconostase versierd met gouden randen was zelfs een figuur afgebeeld, die in onze ogen God moest uitbeelden. Dankzij onder andere de colleges van kunstgeschiedenis en de vele verhalen van Richard, wordt het steeds makkelijker om de verschillende figuren op zo’n dergelijke iconostase te plaatsen. We hadden echter nog niet eerder een geschilderd God-figuur gezien. Een oude man met een baard, een duifje (de Heilige Geest) en een jongetje. Als dit de Heilige Drie-eenheid moest voorstellen, dan kon het niet anders dan dat de oude man God was.
Op een pleintje voor de kerk besloten we dat het maar eens tijd was geworden om een sneeuwpop te bouwen. We konden deze (korte, maar krachtige) winter niet eindigen zonder een sneeuwpop te hebben gemaakt. Uiteindelijk moesten we genoegen nemen met een halve sneeuwpop. Ons kinderlijke spel werd beëindigd, toen we als kinderen vermanend werden toegesproken door enkele toeristen. We hadden de sneeuwpop voor een standbeeld gebouwd. Enkele Tataarse jongens, die een video aan het opnemen waren voor hun vriendinnetjes, kwamen voor ons op. Het bleek een standbeeld van de architect van het Kremlin te zijn, erg disrespectvol dus.
Deze geweldige dag werd afgesloten met een laatste cadeautje van Richard, die stiekem nog twee rozen voor ons had gekocht. Dit was bij verre de beste Vrouwendag.
Vrouwendag moest uitvoerig beschreven worden, daarom zal ik onze laatste dag in Kazan beknopt proberen samen te vatten. Deze dag stond in het teken van de islamitische wijk. We liepen door een grote, overdekte markt, waar ze werkelijk alles verkochten. Van kleding tot noten, van elektronica tot vleesproducten. De vis- en vleeshallen stonken enorm. Binnen was het boven de 20 graden en het vlees lag daar ongekoeld op de toonbanken. Terwijl we langs deze toonbanken liepen, probeerden de verkoopsters het aan te prijzen door de vleeshompen samen te knijpen met hun vieze handen en zwarte nagels. We besloten uiteindelijk om deze kans maar aan ons voorbij te laten gaan. Verder hebben we nog twee moskeeën bezocht, die zowel van de binnenkant als van de buitenkant niet erg speciaal waren. De laatste moskee had een enigszins mooi gekleurde gebedsruimte. Jammer genoeg werden Lisa en ik hier weggejaagd, omdat de ruimte blijkbaar niet toegankelijk was voor vrouwen.
Onze laatste activiteit was het Sovjetmuseum. Hier mocht je alles aanraken, de boeken lezen, de kleding passen, de instrumenten bespelen, en je kon alles kopen. Ik heb een tijdje zitten te luisteren naar de muziek en een kinderboekje over de kosmonaut Gagarin gelezen. Uiteindelijk hebben we van de eigenaar nog een Sovjetknoopje gekregen.
Inmiddels is het buiten donker geworden. Alleen de besneeuwde velden zijn nog zichtbaar. Simon en Garfunkel houden me onderhand gezelschap. Over een uur zullen we alweer aankomen in Pskov en mogen we deze hete coupe verlaten.