Первая Неделя (de Eerste Week)

Nadat we zondagavond waren aangekomen, moesten we direct de volgende ochtend al naar college. Het begon rustig met een kennismaking. Bij grammatica behandelden we de, al lang ingewortelde, basis van de Russische taal, maar tijdens ‘De Wereld van Petersburg’ mochten we al wel direct 2 uur lang naar de geschiedenis van Peter de Grote luisteren. (Ik zal er even bij vermelden, dat al deze vakken natuurlijk geheel in het Russisch worden gegeven.) Dit laatste vak was zo vermoeiend, dat ik de rest van de dag niet veel heb gedaan. Ik moet met een beetje schaamte bekennen, dat de dagen erna ook niet veel beter waren. Ja, de eerste dagen dat ik in Sint Petersburg was, had ik nog maar weinig van de stad gezien. Huiswerk maken, koken en hopen op genoeg slaap. Behalve de paar kleine dingetjes die nog geregeld moesten worden, was het ritme niet eens zo anders, dan in Nederland. Het belangrijkste doel van maandag was het kopen van een prepaid sim-kaart. Voor 250 Roebel (5 euro) kunnen we elkaar nu gratis bellen, hebben we 1000MB internet en ook 5 euro beltegoed. Ik weet niet op welke manier dit winstgevend kan zijn, maar het mag ook best doorgevoerd worden in Nederland. Nadat we ons in de primaire behoeftes van mobiel contact hadden voorzien, gingen we naar een Oezbeeks restaurant. Ik had gehaktballen besteld met Sovjetlimonade. Terwijl we in Nederland drankjes aanprijzen door zo min mogelijk suiker, het liefst 0%, stond hier groot op het etiquette dat de Sovjetlimonade 100% suiker bevatte. Terwijl we in Nederland duidelijk maken dat een bepaalde drank wél alcoholisch is, staat het er in Rusland expliciet op, wanneer er juist geen alcohol in zit.
Vrijdag begint ons weekend, zodat we genoeg tijd hebben om alle bezienswaardigheden van Petersburg bij langs te gaan en om eventuele andere uitstapjes te plannen. Vrijdagochtend gingen Richard en ik op zoek naar een kerk. Dit was de eerste keer dat ik de straten in Petersburg begon te ontdekken. Natuurlijk maakten we de grootst denkbare omweg, waardoor we onder andere langs een dierenwinkel kwamen. Ik hoef het er waarschijnlijk niet meer bij te zeggen, maar een dierenwinkel in Rusland is niet zoals een dierenwinkel in Nederland. We liepen het trapje af (de begane grond zit namelijk voor de helft onder de grond) en kwamen een donker, klein winkeltje binnen. Eerst liepen we langs tientallen glazen hokken met slangen, kakkerlakken, spinnen, kikkers. Een kat speelde vrolijk op de grond om ons heen. Deze kat was eigenlijk het enige ‘normale’ huisdier in deze winkel en was waarschijnlijk niet eens te koop. Terwijl we de glazen hokken zaten te bestuderen, zag ik in mijn ooghoeken een dier rondjes rennen in zijn (veel te kleine) kooi. Een schattige neusbeer zat ons vanachter zijn tralies aan te kijken.
Na de dierenwinkel kwamen we na een lange wandeling aan bij een mooie kerk, Preobrozjenski Sobor. Het hek was gemaakt van de lopen van kanonnen, waartussen een ontzettend dikke, metalen ketting hing. Na deze kerk gingen we door naar de Izaäkkathedraal. Deze kathedraal is enorm en overweldigend. Er worden helaas alleen nog maar diensten gegeven op grote feestdagen. De rest van de tijd is het een museum. Ironisch genoeg deed de kathedraal tijdens de Sovjet Unie dienst als atheïstisch museum. Alle muren en koepels zijn beschilderd met Bijbelse taferelen. Richard kon me bij veel afbeeldingen het verhaal vertellen, waardoor het allemaal nog wat levendiger werd. In de hoogste koepel zweefde een zilveren duif, omringd door nog meer schilderingen. Al het goud, de hoge koepels en de weelderigheid zorgden voor een gevoel van nietigheid, wat soms even heel fijn is.
’s Middags gingen we naar een soort debat over tolerantie in Nederland. Dit debat werd helemaal in het Russisch gevoerd. Aangezien ik al redelijk moe was van de dag, werd ik vooral geboeid door het verschil tussen beide tafels. Het leek alsof je een stuk terug in de tijd ging. Aan de linkerkant zaten een paar mensen van het NIP, iemand van het consulaat en een hoogleraar uit Utrecht. Aan de rechterkant zaten enkele Russen, die voor mij een beetje mysterieus bleven. De westerlingen waren strak in pak en netjes gekleed. De Russen hadden oubollige, visgraat truien aan en grote, vergeelde brillen op. Ik kreeg bijna het gevoel, dat ik met een hipsterfilter naar de rechtertafel zat te kijken. Dit hield me ongeveer twee uur bezig. Toen het afgelopen was, haalden we allemaal opgelucht adem. Hongerig liepen we naar buiten. Samen met een leraar van ons vonden we een donker restaurantje, waar we eten bestelden, wodka dronken en waar zo nu en dan iemand een gedicht begon voor te dragen.
De volgende dag stond er weer een kathedraal op het programma, de Kazanski Sobor. Van de buitenkant is dit een enorm gebouw. Vanuit weerskanten van het kerkgebouw vormen twee enorme rijen pilaren een halve cirkel. Hierdoor lijkt de kathedraal op een kleinere versie van de Sint-Pieter in Rome. Binnen hangt er een meer religieuze sfeer, dan in de Izaakievski Sobor. Het is ook bijna niet te vergelijken. De muren waren niet verguld in zulke grote hoeveelheden goud en niet bedekt met zoveel schilderijen. Het plafond was bedekt met eenvormige, stenen bloemen. De paar schilderijen die er hingen waren zo donker, dat ik de afbeeldingen bijna niet kon onderscheiden in het schemerige licht. Alleen boven de iconostase hing een grote kroonluchter. Terwijl we binnen liepen, begon net een man zachtjes brommend kerkliederen te zingen bij de iconostase. De Russisch-Orthodoxe kerk kent veel tradities. Zo hebben ze geen banken staan in de kerk, omdat ze tijdens de dienst allemaal staan (anderhalf uur!). Er worden veel kruisjes geslagen en buigingen gemaakt. Ik heb al vaak gezien dat iconen worden gekust. Deze week gaat ook de vastentijd in, maar daar zal ik volgende keer meer over vertellen.
23 Februari was de Dag van de Verdediger van het Vaderland. Deze typisch Russische titel betekent eigenlijk gewoon ‘Mannendag’. Aangezien het traditie is om cadeautjes aan de mannen te geven, hadden Karin en ik bier en chocola aan onze huisgenootjes gegeven (ondanks dat zij geen verdedigers van het vaderland zijn). ’s Avonds ging onze groep naar de Neva om daar het grote vuurwerk te bekijken. Vanaf de overzijde en boven de grote rivier die gevuld was met brokken ijs werd het vuurwerk uit kanonnen ontstoken. Terwijl de grond trilde van het harde geluid, stonden we aan de kade te genieten.
Ik ben benieuwd, wat er volgend weekend zal gebeuren. Op 8 maart is het namelijk Vrouwendag!