Великая Встреча (de Grote Ontmoeting)

Maanden geleden begonnen de eerste voorbereidingen voor de Grote Reis naar Rusland. Deze Grote Reis was nog een vaag en abstract begrip. Met groot gezag leek ze op ons neer te kijken. Het feit dat er geen weg terug meer was, deed me soms huiveren en dan weer kriebelen van de spanning. Het begrip werd inderdaad zo allesoverheersend, dat het uiteindelijk niet meer te bevatten was. Waar gingen we eigenlijk heen? Gelukkig werd dit al snel duidelijk gemaakt door de vele hindernissen die voor ons werden gelegd. Een van deze problemen vond plaats bij de ambassade, die ons weigerde een visum voor negentig dagen te geven. Tegen het NIP (Nederlands Instituut in Petersburg) hadden ze gezegd, dat de reden hiervoor was (en nu komt het): Februari heeft dit jaar maar 28 dagen, dat is dus een dag minder. Er is geen speld tussen te krijgen. Jammer genoeg was de oude contactpersoon van het NIP vervangen door een nieuwe. Er was daarom ook geen onderhandeling meer mogelijk. O ja, we gingen naar Rusland.. Maar ik moet toegeven, dat ook niet alle instanties in Nederland vlekkeloos lopen. Zo zijn er moeilijkheden met onze studiebeurs (waar ik nu al wel smachtend op zit te wachten). Daarbij heb ik geen idee van de omstandigheden rond mijn aanvraag voor de ov-vergoeding, die ik toch al wel meer dan een maand geleden op de bus heb gedaan. Misschien hadden deze hindernissen als bedoeling om de Grote Reis nog grootser en huiveringwekkender te maken. Het enige beeld, wat ik uiteindelijk nog voor ogen had, was een enorme witte vlakte van ijs en sneeuw. Ik ben daarom de laatste weken in Nederland voortdurend bezig geweest met het inslaan van warme thermokleding.
Zondagmiddag (16-02) waren we aangekomen in Sint Petersburg. Tegen alle verwachtingen in was het eigenlijk helemaal niet zo koud. We werden opgehaald door een Russische chauffeur in een busje. De eerste verwarring door de taal ontstond, toen hij zei, dat de bewoners op Tavritsjeskaja ulitsa ‘de laatsten’ waren. Wij propten dus braaf als eersten onze koffers in het busje. Na een halfuur rijden langs de aftandse, hoge, met versieringen beklede huizen, die juist door het gebrek aan onderhoud een soort charme over zich heen krijgen, bleek dat de chauffeur had bedoeld, dat wij als laatsten onze koffers in de auto hadden moeten doen. We konden dus alle koffers weer uit de auto gaan halen om uiteindelijk onze eigen koffers mee te sjouwen. Een oude baboesjka stond ons al op te wachten. Onder druk gebrabbel in het Russisch werden we naar ons appartement geleid. Eerst moesten we door een versierd, zwart hek. Ik had al even op google maps gekeken, waar ik zou komen te wonen en ik had stiekem al gehoopt, dat ons appartement zich achter dit mooie hek zou bevinden. (Tavricheskaya ulitsa 9) De oude baboesjka was heel vriendelijk, maar tijdens de beschrijvingen van de inhoud van onze kasten raakte ik haar toch even kwijt. Hopelijk heb ik niet iets belangrijks gemist. Daarna was er nog een misverstand over de borg, die wij al hadden betaald, maar wat zij niet goed had doorgekregen. Uiteindelijk vertrok ze met nog een paar laatste woorden tegen mij ‘Wees niet zo bang om Russisch te spreken’. Ik hoop ook, dat deze maanden me zullen helpen om over die angst heen te komen. Ik zal waarschijnlijk wel moeten. Maandag hebben we kennisgemaakt met een paar van onze leraren en ze lijken me gelukkig allemaal ontzettend aardig. Bovendien spreken ze bijna accentloos Nederlands.
Al deze hindernissen/uitdagingen geven me wel direct het gevoel, dat ik langzaamaan opgezogen word in de Russische cultuur.
Op de foto is een klein deel van onze woonkamer te zien. Ik woon met drie anderen in een appartement met drie kamers (inclusief de woonkamer). We wisselen om de drie weken, zodat iedereen even een tijdje door kan brengen op een eigen kamer. Gelukkig heb ik, net als Karin, deze eerste weken een eigen kamer. Roel en Jesper liggen in de woonkamer op de uitklapbare divans. Achter deze divans hangt een mooi tapijt aan de muur. (Ja, aan de muur. In Rusland hangen ze de tapijten aan de muur.) Onze geheimzinnige huisbaas had de mooie roos voor ons achter gelaten. De baboesjka was namelijk niet dezelfde persoon, als onze huisbaas. We hebben al verscheidene mailtjes met Tatjana, die overigens ook heel goed Nederlands spreekt, gewisseld, maar ze blijft een beetje mysterieus. Zo vroegen we vandaag of we extra sleutels mochten krijgen. Een paar uur later stond een of andere man, blijkbaar nog een schakel in haar grote netwerk, op de stoep met twee bossen sleutels. De service is dus in ieder geval heel goed :)